Historia wspólnoty w Sukowie sięga I połowy XIX wieku, kiedy to została utworzona parafia pw. św. Augustyna biskupa. Z tym wydarzeniem wiąże się pewna historia. W 1918 roku biskup Augustyn Łosiński w czasie wizytacji diecezji, przechodził wraz z asystą z Daleszyc do Lisowa. Podczas postoju w Sukowie dowiedział się, że wierni z miejscowości na Msze Święte
i nabożeństwa uczęszczają aż do oddalonej o blisko dziewięć kilometrów Bazyliki Katedralnej. Zatroskany o podopiecznych hierarcha postanowił powołać w Sukowie parafię.
Nowo powstała wspólnota parafialna była większa niż w chwili obecnej – obejmowała również Mójczę, Dyminy, Kaczyn i Marzysz. Liczyła około czterech tysięcy wiernych. Pierwszym proboszczem parafii w Sukowie był ks. Franciszek Noszczyk. W tamtym czasie życie religijne skupiło się w małym kościołku przerobionym z miejscowej kaplicy. Poświęcony został świętemu z Hippony. Wybór patrona nie był przypadkowy, jego imię nosił przecież biskup Łosiński, który erygował parafię. W 1929 roku budynek spłonął.
W 1930 r. rozpoczęto budowę nowej świątyni. Zdecydowano, że budowla stanie na wzniesieniu, na wprost drogi do Dymin. Projekt sporządził profesora Politechniki Lwowskiej Jan Karol Sas-Zubrzycki, który posiadał duże doświadczenie w tworzeniu projektów architektury sakralnej. Budowę realizowano z funduszy zgromadzonych przez parafian.
Prace trwały przez siedem lat, do roku 1937. Architekt utrzymał budowlę w stylu zwanym ,,dworkowym” lub ,,gotycko – nadwiślańskim” – mającym odzwierciedlać polski, narodowy charakter. Zrezygnował z nadmiaru dekoracji, bryle budynku nadał proste, geometryczne kształty. Mury wzniesiono z kamienia, cegieł i bloków piaskowych. Nowo powstałą budowlę poświęcił
1 września 1936 r. bp Augustyn Łosiński. Główną patronką nowo wybudowanej świątyni została Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski. Wierni nie zapomnieli o św. Augustynie, który został drugim patronem wspólnoty.
Należy uwzględnić, że w okresie poświecenia kościoła nie zostały całkowicie wykończone wnętrza budowli. Plany związane z aranżacją przerwał wybuch II wojny światowej, podczas której mocno ucierpiały mury i dach świątyni. Renowacja oraz dalszych prace wykonane zostały już po jej zakończeniu. 28 lipca 1964 biskup kielecki Jan Jaroszewicz dokonał konsekracji świątyni.
W latach 1993 – 1994 dokonano kolejnych przebudowań i konserwacji, które wpłynęły na walory estetyczne budowli. Ze względu na swoją wartość architektoniczną świątynia została wpisana do rejestru zabytków. Naprzeciw świątyni znajduje się drewniana plebania z początku XX wieku, która również uchodzi za zabytek.
Sukowska świątynia góruje nad miejscowością, stanowiąc jej integralną część i swoisty symbol. Parafia słynie również z żywej wiary i zaangażowania, jakie wykazują należący do niej wierni. Oprócz inicjatyw podejmowanych przez różne grupy parafialne w historię parafii wpisana jest pewna piękna tradycja, kultywowana od II połowy XX wieku, tzw. Emaus. W Poniedziałek Wielkanocny o 6. rano grupa mężczyzn wyrusza z figurą zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa na kilkukilometrową procesję. W czasie pokonywania trasy śpiewają wielkanocne pieśni oraz zatrzymują się przy każdej kapliczce na krótką modlitwę. Geneza tej unikatowej manifestacji wiary wiąże się z misjami jezuickimi, które odbywały się w Sukowie po zakończeniu II wojny światowej. Dla wielu mieszkańców Sukowa procesja nosi rangę rodzinnej tradycji. Biorą w niej udział dwa lub trzy pokolenia mężczyzn.
mgr Magdalena Del
